Lorica Sancti Patricii (Η Κραυγή του Ελαφιού)

Η κραυγή του ελαφιού

Γεννημένος στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ., ο Πατρίκιος υπήρξε ιεραπόστολος και επίσκοπος της Ιρλανδίας. Θεωρείται ο ιδρυτής του Χριστιανισμού στην Ιρλανδία, ενώ είναι ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα εθνικά σύμβολα της ιρλανδικής παράδοσης και ταυτότητας.

Παρότι το όνομα του Πατρικίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ιρλανδία, πηγές αναφέρουν ότι ήταν γόνος εύπορης οικογένειας που ζούσε κοντά στο Καρλάιλ της σημερινής βορειοδυτικής Αγγλίας. Στην Ιρλανδία καταλήγει στα έξι του ως θύμα πειρατείας όπου και παραμένει για άλλα έξι χρόνια πριν δραπετεύσει και καταλήξει πίσω στη Βρετανία. Η περιπέτεια της διαφυγής του τον έφερε κοντά στο Χριστιανισμό, τον οποίο σπουδάζει τόσο στην πατρίδα του όσο και στη Γαλλία. Στην Ιρλανδία επιστρέφει για να κηρύξει τη νέα θρησκεία γύρω στο 430 μ.Χ.

Εκατοντάδες τοπικοί θρύλοι δημιουργήθηκαν για τον Πατρίκιο και τη δράση του. Πέραν από την ευρύτατα γνωστή ιστορία για το πώς ο Πατρίκιος έδιωξε για πάντα τα φίδια από την Ιρλανδία (τα έριξε στη θάλασσα αφού του είχαν επιτεθεί κατά τη διάρκεια νηστείας του), ο θρύλος αναφέρει ότι οι τοπικοί δρυΐδες είχαν προφητεύσει την έλευσή του, εξ ου και η εχθρότητά τους απέναντί του. Τέλος, μια από τις πλέον γνωστές ιστορίες-θρύλους γύρω από τον Πατρίκιο, αφορά τη συνάντησή του με τον θρυλικό ποιητή/βάρδο, και γιο του μυθικού ήρωα Φιν μακ Κουλ, Όισιν, αφότου ο τελευταίος γύρισε στην Ιρλανδία μετά από την παραμονή του στο βασίλειο των νεραϊδών στη Σκωτία για εκατοντάδες χρόνια. Ένας τέτοιος θρύλος, που έχει μείνει γνωστός στη θρησκευτική παράδοση ως «Lorica του Αγίου Πατρικίου» και στη λαϊκή ως «Η Κραυγή του Ελαφιού», αποτελεί το θέμα αυτού του έργου.

Η παρουσία και η δράση του Πατρικίου έλαβε χώρα σε μια εποχή όπου διοικητικά η Ιρλανδία ήταν χωρισμένη σε πέντε τοπικά βασίλεια, τα οποία βρισκόντουσαν σε συνεχείς πολέμους για εδαφικούς λόγους. Ο Λίρι μακ Νιλ (ο βασιλιάς της ιστορίας μας) διοικούσε από το 428 έως το 458 το βασίλειο του Κόνακτ, το οποίο βρισκόταν σε συνεχή πόλεμο με το βασίλειο του Λένστερ. Οι Ιρλανδοί θεωρείται πάντως ότι θρησκευτικά ήταν ενωμένοι· η θρησκεία τους βασιζόταν στον πολυθεϊσμό και τη λατρεία των τοπικών θεοτήτων, των Τουάθα ντε Ντανάν («Τα Παιδιά της Θεότητας Ντανού»), αλλά και στους θρύλους γύρω από τα ξακουστά κατορθώματα ηρώων όπως ο Φιν μακ Κούλ και ο Κου Χούλιν.