Αστερίξ στα Αρχαία Ελληνικά 04: Aστερίξ παρά Σακχαραζάδι

Είναι το ρεκόρ που κρατήθηκε μυστικό μέχρι σήμερα: «H των χιλίων και μιας ωρών μέτρησις». Και αυτό που ο αρχαίος κόσμος δεν θέλησε επίσης να μάθουμε είναι πως το χαλί από πατούμενο γίνεται πετούμενο. Και μπορεί ο Κακοφωνίξ να υποστηρίζει πως «Ουρανόθεν καταβάται αργοί » αλλά αγνοεί ότι είναι ικανός να φέρνει και βροχή ακόμα και μέσα στην καλύβα όπως αναφώνησε ο αρχηγός του χωριού: «Βάβαιξ!... ύεται ο εμός οίκος!» κάτι που τον κάνει περιζήτητο στη μακρινή Ανατολή όπου καλείται να κάνει τον ουρανό να βρέξει για να σωθεί η Σακχαραζάς, η εύμορφος βασιλίς, της οποίας η μοίρα προοιωνίζεται μαύρη, αν συνεχιστεί η ξηρασία στη μακρινή χώρα του Γάγγη. Ο μαγικός τάπητας αποδεικνύεται ασφαλέστερος ακόμα και των πιο υπερσύγχρονων τζετ, αν και «Νοσήσομεν εκ καυμάτων εις παγετόν μεταπίπτοντες» αφού οι πτήσεις του είναι λιγάκι υπαίθριες, αλλά τη δουλειά του την κάνει μια χαρά και ιδού μετά από » Τριάκοντα και ημίσειαν ώρας προ της ώρας Ω » είναι που τα δυο φιλαράκια από τη γαλατία αναλαμβάνουν να παραδώσουν τη χώρα του Γάγγη, ή μάλλον τον ουρανό της στα άσματα του Κακοφωνίξ. «Εν υέτω εύφρων αειδώ» και «ουαί ημίν βεβρεγμένοι κόττοι», δηλαδή γίναμε όλοι μούσκεμα και την κάνουμε σαν κόττες επί τω νεοελληνικότερον. Μεγάλο πράγμα η μούσα τελικά!…