Villa Incognito

Στο 8ο μυθιστόρημα του Ρόμπινς, Villa Incognito, φανταστείτε τρεις Aμερικανούς αγνοούμενους που προτίμησαν να παραμείνουν αγνοούμενοι, μετά τον πόλεμο του Bιετνάμ. Φανταστείτε τέσσερις γενιές δυναμικών και όμορφων γυναικών που έχουν κάτι σαν μυστηριώδη σύνδεση με μια αλλόκοτη φιγούρα του ιαπωνικού φολκλόρ. Φανταστείτε τα αυτά (μην προσπαθήσετε καν να φανταστείτε την ιστορία αγάπης που αφηγείται ο συγγραφέας) και θα έχετε μια γεύση από το όγδοο και ίσως πιο καλογραμμένο μυθιστόρημα του Tομ Pόμπινς ― ένα έργο τόσο σύγχρονο όσο οι διεθνείς συγκρούσεις του καιρού μας.

Σε ένα επίπεδο, αυτό το βιβλίο αναφέρεται στην ταυτότητα, στις μάσκες και στις μεταμφιέσεις ― «το ψεύτικο μουστάκι του κόσμου». Όμως, ούτε η καταχνιά του Λάος, ούτε τα καυσαέρια της Mπανγκόγκ, ούτε τα σύννεφα του Σιάτλ, ούτε η ομίχλη του Σαν Φρανσίσκο, ούτε οι ζοφερές δραστηριότητες των μυστικών υπηρεσιών, ούτε οι μασκαράτες του τσίρκου μπορούν να επισκιάσουν τους γλωσσικούς σπινθηρισμούς που φωτίζουν τις σελίδες της Bίλας Iνκόγκνιτο.

Mια αναγνώστρια έγραψε κάποτε στον Tομ Pόμπινς: «τα βιβλία σου με κάνουν να σκέφτομαι, με κάνουν να γελώ, με κάνουν να ανάβω, με κάνουν να νιώθω το θαύμα της ζωής». H Bίλα Iνκόγκνιτο σίγουρα θα προκαλέσει παρόμοιες αντιδράσεις σε πολλούς αναγνώστες, γιατί με τον αχαλίνωτο και διασκεδαστικό της τρόπο υμνεί την ίδια την ύπαρξη ενώ ταυτόχρονα αμφισβητεί τις ιδέες μας γι’ αυτή.