Ο Ύπνος του Τέρατος #2: 32 Δεκέμβρη

ΝΑΙΚ: ...Το ότι μια ατομική μίνι βόμβα εκρήγνυται στα πόδια μας, το ότι ένα κομμάτι ταράτσας μου στραπατσάρει τη μύτη (τρίτη φορά μέσα σ\' ένα χρόνο...), όλα, σ\' εκείνο το θραύσμα χρόνου της πιό ακραίας βίας, έπρεπε να μου βάλλουν ψύλλους στ΄αυτιά (και αυτά επίσης ανατινάχτηκαν από την έκρηξη). Ολα θα πήγαιναν καλύτερα, χωρίς αυτή την πρόσκληση. Γιατί εδώ είναι που αρχίζουν όλα ξανά.

ΑΜΙΡ: Εσφιξα πολύ δυνατά το κορμί της και αυτό το καινούργιο ανθρακί δέρμα της, έμοιαζε βγαλμένο κατευθείαν από τους εφιάλτες μου. Πολύ δυνατά και για πολλή ώρα. Λες και ήθελα να ξορκίσω την εκκεντρικότητα τους.

ΛΕΙΛΑ: Ο Νάικ παρέμεινε στη σπηλιά όσο και οι άλλοι εννέα. Οπως και οι άλλοι εννέα, μόλις βγήκε, ζήτησε από τον κλητήρα μιά κόλλα χαρτί και ένα μολύβι, και όπως οι άλλοι παρέμεινε σιωπηλός για ώρες ολόκληρες. Τέλος όπως και για τους άλλους εννέα, η πρώτη του φράση ήταν μιά τριπλή ερώτηση, με ολόιδιες λέξεις: \" Τι λέει ο άνθρακας 14 δις για τα οστά και την οβίδα ; Τι λένε οι διασταυρώσεις με τα στοιχεία του Βαντίμ για τη θαμμένη σπηλιά ; Πότε είναι 32 Δεκέμβρη; \"

\"32 Δεκέμβρη\". Είναι μια ιστορία με τρεις φωνές. Αυτές της Λέιλα, του Αμίρ και του Νάικ. Τρία ορφανά του Σαράγεβο στις τέσσερις γωνιές του κόσμου.