Ένα βήμα μπρός, Δυο κωλοτούμπες πίσω...

Τα σκίτσα αποτελούν συχνά το χρονικό της εποχής που περιγράφουν. Με έναν τρόπο που δεν  περιορίζεται μόνον στη ιστορικότητα, αλλά που επίσης αποδίδει το «ηχόχρωμα» των καιρών, την ψυχή και την αύρα των ανθρώπινων.

Τα σκίτσα δεν είναι «προφητικά» - απλώς οι καιροί ανακυκλώνονται. Και η επανάληψη αυτής της φάρσας είναι μάλλον εκείνη που προσδιορίζει το αέναο της τραγωδίας.

Για αυτό και τα όρια του τραγικού με το κωμικό είναι ενίοτε ένας κλαυσίγελως-δρόμος. Για αυτό και η σάτιρα είναι πάντα μια υπόμνηση της κάθαρσης. Ως αναγκαιότητας. Όπως ακριβώς και η ελευθερία, η οποία, κατά Μαρξ, είναι η «εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας»...