Η Βίλκα

Η Ιουλία φεύγει. Φεύγει για να ξεφύγει από τη θλίψη της, από το παρελθόν της, από την ίδια της τη ζωή. Δεν τα καταφέρνει. Αυταπατάται, γιατί τρέχει προς μια ολοκαίνουργια ζωή για αυτήν, μια ζωή αναπάντεχα μαγική και τρομακτική, βίαιη και τρυφερή, γεμάτη μνήμες αρχαίες, αλλά όχι ξεχασμένες. Μια ζωή που είναι τόσο παλιά όσο και ο πόνος της μητρότητας.

Έμεινα τελείως ακίνητη, έχοντας βγει η μισή από το χώμα, σαν ρίζα αιωνόβιας βελανιδιάς, και περίμενα. Ήμουν έτοιμη, όμως, να απαντήσω στην παραμικρή απειλή με επίθεση, με νύχια και με δόντια πάλι, όπως πριν μέσα στη γη, όπως θα έκανα πάντα από τότε και στο εξής.